Έχει φύγει το παιδί – Μέρος Α’

Level - B2.02

Όταν έμενα στην Αθήνα, έτρωγα συνέχεια σουβλάκια. Και όταν λέω συνέχεια, εννοώ σχεδόν κάθε μέρα. Όχι πολύ καλός τρόπος για να κάνεις οικονομία, αλλά όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας.

Η πραγματική μου αδυναμία ωστόσο, δεν ήταν ότι μου άρεσαν υπερβολικά τα σουβλάκια, αλλά ότι δεν ήξερα να μαγειρεύω. Έτσι λοιπόν, όταν το στομάχι μου μου έστελνε σήμα ΣΟΣ, έτρεχα στον προσωπικό μου γαστρονομικό παράδεισο: δύο σουβλάκι κοτόπουλο μπούτι, τζατζίκι πατάτα κέτσαπ. Κάθε βράδυ, αυτός ο οργασμός των τεσσάρων ευρώ έβρισκε το δρόμο για το σπίτι μου, και μου έκανε παρέα για μερικά λεπτά ενώ άκουγα μουσική ή έβλεπα Σάουθπαρκ και Ναρούτο. Πραγματικός παράδεισος. Βέβαια, πού και πού, τα καλά πράγματα παίρνουν χρόνο.

Πολλές φορές, έπρεπε να περιμένεις τον παράδεισο λίγο παραπάνω, και έπαιρνες τηλέφωνο να δεις πού βρίσκεται. Μιλάμε για πολλές δεκαετίες πριν, τουλάχιστον μία. Ήταν ακόμα στην εποχή που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν παραγγελία στο ίντερνετ. Μια εποχή πιο απλή, αλλά και πιο δύσκολη, χωρίς χάρτη να σου λέει πού βρίσκεται το φαγητό σου κάθε στιγμή. Το μόνο άτομο που σου έλεγε σε ποιο στάδιο ήταν η παραγγελία σου – το άτομο που γνώριζε την αλήθεια –, ήταν αυτό που σήκωνε τα τηλέφωνα στο σουβλατζίδικο...

Και κάπως έτσι, άρχιζε η αγωνία.

· δύναμη = strength

· αδυναμία = weakness

· υπερβολικός -ή -ό = excessive

· (το) σήμα = signal

· κοτόπουλο = chicken

· μπούτι = thigh [slang]

· μερικοί -ές -ά = some

· παραπάνω = more

· δεκαετία = περίοδος δέκα χρόνων

· παραγγελία = order [online, at a restaurant, etc.]

· στάδιο = stadium; stage [of a process]

· αγωνία = anguish; uneasiness

Still need the translation?

Use your cursor to find it...

The lad has set off – Part I

When I lived in Athens, I used to eat souvlaki all the time. And when I say all the time, I mean almost every day. Not a very good way to save money, but we all have our weaknesses.

My own weakness though, was not that I liked souvlaki too much, but that I didn’t know how to cook. Therefore, every time my stomach was sending me an SOS signal, I would rush to my personal gastronomical paradise: two souvlakis with chicken thigh, tzatziki, chips and ketchup. Every night, this four-euro orgasm would find its way to my place, and keep me company for a few minutes, while I was listening to music or watching Southpark and Naruto. True heaven. Of course, good things sometimes take time.

Oftentimes, you had to wait for paradise a bit longer, and you would make a phone call to find out where it was at. We’re talking many decades ago, at least one. A simpler era, but also more difficult, without a map telling you where your food was at any given time. The only person who would tell you which stage your order was at – the person who knew the truth –, was the one who was answering phone calls at the souvlaki place.

And somehow like that, anguish would begin.