Αραχνοφοβία
Level - B2.09
«Να τη! Να τη! Πιάσ’ την! Γρήγορα, σκότωσέ την! Ωχ, μας έφυγε, κρύφτηκε. Περίμενε, θα βγει πάλι. Να τη! Χτύπα τη με την παντόφλα!»
Κάθε δύο βδομάδες, η ίδια σκηνή παιζόταν σε διαφορετικό μέρος του σπιτιού. Στο υπνοδωμάτιο, στο σαλόνι, στο μπάνιο… Έμοιαζαν να μπαίνουν από παντού. Συνήθως ήταν καφέ, και τις έβλεπαν στο πάτωμα ή ψηλά στον τοίχο. Η κοπέλα φοβόταν, γιατί ήταν μεγάλες και τρομακτικά γρήγορες.
Ειδικά αν ήταν μόνη της στο σπίτι, όταν έβλεπε αράχνη έβαζε τα κλάματα. Δεν τις άντεχε καθόλου – τουλάχιστον τις μεγάλες. Δεν είχε πρόβλημα να τις βλέπει έξω, σε κήπους, σε πάρκα ή στο δρόμο. Μέσα στο σπίτι όμως, δεν άντεχε να τις έχει κοντά της. Λένε είναι από τις πιο συχνές φοβίες.
Πολλές αράχνες την είχαν τρομάξει από τότε που μπήκε στο καινούργιο σπίτι. Ίσως το μόνο που ήθελαν ήταν λίγη ζέστη, χωρίς να τρομάξουν κανέναν. Κάποιος πιο ρομαντικός θα έλεγε πως ήταν απλώς άκακα ζώα που προσπαθούσαν να ζεσταθούν, μα τελικά πέθαιναν προσπαθώντας.
Ένα βράδυ, στο σαλόνι, μία μαύρη σκιά κοντά στο ταβάνι έκανε την κοπέλα να πηδήξει από τον καναπέ. «Αράχνη είναι; Ωχ, αράχνη είναι! Γρήγορα, πάρε την παντόφλα! Όχι – πολύ ψηλά, φέρε τη σκούπα. Πω πω, τεράστια είναι, και μαύρη». Η σκούπα χτύπησε την αράχνη, που έπεσε στο πάτωμα.
Η σκούπα άρχισε να την ακολουθεί χτυπώντας το πάτωμα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σε δευτερόλεπτα, η επισκέπτρια κρύφτηκε σε μια τρύπα στον τοίχο. Η κοπέλα τρόμαξε. «Και τώρα; Κι αν ξαναβγεί;». Περίμεναν για λίγο χωρίς να μιλάνε. Η αράχνη πουθενά. Έξω ακούγονταν οι γάτες και τα σκυλιά.
Μερικά λεπτά ακόμα, μα τίποτα. Στο σαλόνι σιωπή, ενώ η ζωή έξω συνεχιζόταν. Η κοπέλα είπε: «Άσ’ την. Θα κάνει παρέα στα σκυλιά και τις γάτες έξω.»
Έσβησαν το φως και ανέβηκαν πάνω. Στο σπίτι δεν ξαναείδαν ποτέ αράχνη.
· βάζω τα κλάματα= to burst out crying
· αντέχω= to endure, to go through; can stand [something or someone]
· ταβάνι = ceiling
· σκούπα = broom
· ακολουθώ = to follow
· (το) αποτέλεσμα = result
· επισκέπτης – επισκέπτρια = visitor
· τρύπα = hole
· σιωπή = silence
Still need the translation?
Use your cursor to find it...
Arachnophobia
‘There she is! Get it! Quick, kill it! Uh-oh, it escaped us, it hid. Wait, it’ll come back out. There she is! Hit it with the slipper!’
Every two weeks, the same scene was acted out in a different part of the house. In the bedroom, in the living room, in the bathroom… They seemed to be getting in from everywhere. They were usually brown, and they would see them on the floor or high up on the wall. The girl was scared, because they were big and terrifyingly fast.
Especially if she were home by herself and saw a spider, she’d burst out crying. She couldn’t stand them at all – at least the big ones. She didn’t mind seeing them outside, in gardens, in parks or on the street. Inside the house though, she couldn’t stand having them near her. They say it’s one of the most common phobias.
Many spiders had scared her ever since she had moved into the new house. Perhaps the only thing they wanted, was a bit of warmth, without scaring anyone. Someone more romantic could have said that they were just harmless animals attempting to get warm, but eventually died trying.
One night, in the living room, a black shadow near the ceiling made the girl jump off the sofa. ‘Is it a spider? Uh-oh, it’s a spider! Quick, get the slipper! No – too high up, bring the broom. Jeez, it’s huge, and black.’. The broom hit the spider, which fell on the floor.
The broom started following it, hitting the floor, but to no avail. Within seconds, the visitor hid in a hole inside the wall. The girl got scared. ‘And now? What if it comes out again?’. They waited for a while without talking. The spider was nowhere to be found. Outside, they could hear the cats and the dogs.
A few minutes more, yet nothing. In the living room there was silence, while life outside kept going on. The girl said: ‘Let her be. She’ll keep company to the dogs and the cats outside.’
They switched the light off and went upstairs. They never saw a spider in the house again.