Αδέσποτος κι ωραίος
Level - A2.10
Αυτό που μου αρέσει να κάνω πιο πολύ στην Αθήνα, είναι να περπατάω στους δρόμους και να βλέπω παντού γάτες. Μέσα στα μαγαζιά και έξω από τις εκκλησίες. Στα σπίτια, πίσω από τα παράθυρα και μπροστά από αγάλματα στις πλατείες. Κάτω από τα τραπέζια στις ταβέρνες, πάνω σε καρέκλες στις καφετέριες, και δίπλα στους σκύλους όταν βαριούνται και ψάχνουν για περιπέτεια.
Μία τέτοια γάτα είναι και ο Ντάνος, που τον βλέπω κάθε χρόνο, γύρω από το Μοναστηράκι. Δεν ξέρω αν έχει ήδη όνομα, εγώ τον λέω Ντάνο. Τον βλέπω εδώ και πολλά χρόνια, και κάθε φορά του δίνω φαγητό. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα πεινάει, αλλά επειδή με αφήνει να τον χαϊδεύω. Και επειδή μου αρέσει να τον βλέπω να καταπίνει κομμάτια κρέας.
Ο Ντάνος δεν έχει σπίτι, είναι αδέσποτος. Μένει παντού και πουθενά, το βλέμμα του ξέρει τα πάντα και τίποτα, και όταν με βλέπει, μου μιλάει πάντα, και ποτέ. Ο Ντάνος απλώς υπάρχει, γιατί έτσι. Ζει κάπου στο χρόνο, μέσα σε μια στιγμή που δεν τελειώνει, και είναι εδώ για να μας θυμίζει όλα αυτά που ξεχνάμε κάθε φορά που δεν του δίνουμε κρέας.
· (το) άγαλμα = statue
· δίπλα = next to
· ψάχνω = to look for, to seek
· περιπέτεια = adventure
· εδώ και = for [preceding the amount of time an action has been going on for]
Μιλάμε εδώ και μια βδομάδα. – We’ve been talking for a week.
Εδώ και δυο μέρες δε βγαίνει έξω. – He hasn’t been going out for two days
· αφήνω = to leave [someone or something]; to let, to allow
· πίνω = to drink
· καταπίνω = to swallow
· κομμάτι = piece
· (το) κρέας = meat
· απλώς = simply
· στιγμή = moment
· θυμίζω = to remind
· ωραίος -α -ο = fine; cool
· δεσπότης = bishop; master, owner [dated]
Still need the translation?
Use your cursor to find it...
Stray and cool
What I like doing the most in Athens, is to walk on the streets and see cats everywhere. Inside the shops and outside the churches. In the houses, behind the windows, and in front of the statues at the squares. Under the tables in the taverns, on the chairs in cafés, and next to the dogs, when they’re bored and are looking for adventure.
One such cat is Danos, whom I see every year, around Monastiraki. I don’t know if he already has a name; I call him Danos. I’ve been seeing him for many years now, and every time I give him food. Not because I believe he’ll be hungry, but because he lets me pet him. And because I like watching him swallow pieces of meat.
Danos has no home; he’s stray. He stays everywhere and nowhere, his gaze knows everything and nothing, and when he sees me, he always talks to me, and never. Danos simply exists just because. He lives somewhere in time, inside a moment that doesn’t end, and he’s here to remind us of all the things we forget every time we don’t give him meat.